5

Είμαι πίσω απ’ το τιμόνι. Φοράω ένα μαύρο καπέλο με καμπυλωτό γείσο που περιορίζει ελαφρώς το οπτικό μου πεδίο. Τα ρούχα μου είναι και αυτά μαύρα. Είμαι ήρεμος. Αν απομονώσω τους εξωτερικούς ήχους μπορώ να ακούσω το αίμα να κυματίζει ήρεμα μέσα στις φλέβες μου. Με βλέπω και εμένα εκεί, καθισμένο σε μια βάρκα που την παρασέρνει το ρεύμα. Το ραδιόφωνο είναι κλειστό. Κάθεται δίπλα μου. Δεν έχει σταματήσει ούτε λεπτό να μιλάει. Δεν αντέχω τη φωνή της. Μιλάει συνέχεια για τη δουλειά της, τους φίλους της, την οικογένειά της, για μέρη που δεν έχει επισκεφτεί. Παραπονιέται για τα θέλω της και τη ζωή της. Για τον εαυτό της. Παραπονιέται ασταμάτητα. Δεν την αντέχω. Κάθε της πρόταση, κάθε της λέξη, κάθε της ήχος μου τρυπάει το δέρμα και χαλάει την ηρεμία μου. Προφασίστηκα πως ήθελα να ξεκουράσω λίγο τα μάτια μου. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου. Την κοίταξα ανέκφραστος. Μου είπε πως σοβάρεψα απότομα. Πέρασα τα χέρια μου στο λαιμό της και την χάιδεψα απαλά στη βάση του κεφαλιού της. Άρχισα να τη σφίγγω. Στην αρχή της ά