Infowar

Υποθέτουμε ότι ο Πούτιν δεν είναι η συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ένα τέρας που δημιούργησε άθελά της η «Σχολή του Σικάγου».

Καθώς φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από τη στιγμή που παραλίγο να τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα, αναρωτιόμαστε εάν αυτό μπορεί να δικαιολογεί τις κινήσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν — κι απαντάμε προκαταβολικά: σε καμία περίπτωση.

Μοιραζόμαστε μερικές σκέψεις για την ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Αναρωτιόμαστε γιατί η γερμανική εταιρεία έλαβε το παρατσούκλι «η Στάζι των σούπερ-μάρκετ» και τι μπορεί να πάθεις εάν εργάζεσαι σαν ταμίας και είσαι γυναίκα στις δύσκολες ημέρες του μήνα.

Βλέπουμε την πλατφόρμα διαμοιρασμού μουσικής να κατεβάζει τα τραγούδια του Νιλ Γιανγκ για χάρη ενός ακροδεξιού, ρατσιστή, libertarian αντιεμβολιαστή κι αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ.

Ακούμε μία είδηση για την εκπαίδευση Ουκρανών παραστρατιωτικών από τη CIA σε αμερικανικό έδαφος και αναρωτιόμαστε τι μπορεί να πάει στραβά.

Αναρωτιόμαστε εάν υπήρχε ποτέ περίπτωση να επιβληθεί ο φασισμός απ’ έξω ή θα ήταν πιθανότερο να επικρατήσει από μέσα και ζητάμε γι’ αυτό τη βοήθεια του συγγραφέα Φίλιπ Ντικ.

Αφιερώνουμε την εκπομπή στον συνάδελφο Τάσο Σαραντή, την Εφημερίδα των Συντακτών και όλους τους δημοσιογράφους αλλά και τους ακτιβιστές που σύρονται στα δικαστήρια από πολιτικούς και εταιρείες.

Σκεφτόμαστε εάν τελικά το Μαγκάιβερ είναι επίθετο ή ρήμα και γιατί δεκάδες γιατροί και νοσηλευτές σε όλο τον κόσμο ακολουθούν το παράδειγμα ενός Αμερικανού πράκτορα.

Θυμόμαστε ότι η μάχη εναντίον του πληθωρισμού ήταν το πρόσχημα που αναζητούσε ο Ρόναλντ Ρίγκαν για να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο χτύπημα εναντίον των συνδικάτων.

Υποστηρίζουμε ότι σήμερα ο «Μεγάλος Αδελφός» είναι CEO κάποιας πολυεθνικής και δεν ελέγχει τους υπηκόους του μέσω του κράτους, αλλά μέσω της διάλυσης του κράτους.

Υποστηρίζουμε ότι οι λέξεις «αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος» αποτελούν αυτό που στα λατινικά αποκαλούμε contradictio in terminis, αντίφαση εν τοις όροις.

Υποπτευόμαστε ότι δεν είναι τα καλαμάκια που οδήγησαν τον πλανήτη στα όρια της ολοκληρωτικής περιβαλλοντικής καταστροφής και αναρωτιόμαστε μήπως, απαγορεύοντάς τα, κάναμε μεγαλύτερη ζημιά.

Αναζητούμε τα στοιχεία που κάνουν τους νεοναζί να λατρεύουν την ταινία και συνειδητοποιούμε ότι δεν ευθύνεται αναγκαστικά, ούτε ο συγγραφέας του βιβλίου, ούτε ο σκηνοθέτης της ταινίας.

Συνειδητοποιούμε μαζί με μια υπάλληλο της Microsoft ότι για να πετύχει η τεχνητή νοημοσύνη κάποιοι χρειάζεται να βουτήξουν τα ρούχα τους στον ιδρώτα και το αίμα.

Αναρωτιόμαστε αν ο Πικάσο ήταν περισσότερο κυβιστής ή κομμουνιστής και ακούμε κάτι πρωτοπάνκηδες να μας διαβεβαιώνουν ότι σίγουρα δεν ήταν μαλάκας.

Με αφορμή την πρόωρη απελευθέρωση του ναζιστή Γιώργου Πατέλη από την ελληνική Δικαιοσύνη, θυμόμαστε μερικές μεγάλες αντιφασιστικές δίκες που δεν είχαν το τέλος που όλοι περιμέναμε.

Βλέπουμε ταινίες και τηλεσειρές στο Netflix και το HBO, προσπαθώντας να καταλάβουμε πώς λειτουργεί και πώς δεν λειτουργεί η αμερικανική προπαγάνδα στη βιομηχανία του θεάματος.

Διαφωνούμε με όσους υποστηρίζουν ότι το Facebook είναι πολύ μεγάλο και μονοπωλιακό και πιστεύουμε απλώς ότι είναι πολύ ιδιωτικό.

Φανταζόμαστε τον δημιουργό του, τον Ίαν Φλέμινγκ, ξαπλωμένο στο ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή, να θρηνεί την απώλεια μιας αυτοκρατορίας.