Wijbrand Schaap

Er staat nogal het een en ander op scherp. Dankzij die patreon-actie. Want daarmee heb ik mezelf gedwongen om van een al jaren zeurende gedachte een concreet plan te maken. En dat schiet je dus opeens in de stress. Want, ja, ik heb materiaal zat. Maar hoe ga ik dat op zo'n manier brengen dat je het ook gaat lezen? Plotseling dacht ik: ik kan dat helemaal niet, zo'n langebaan-verhaal. Geef mij een maximum van 1500 woorden en ik ben er wel klaar mee. Het schijnt dat meer journalisten daar last van hebben. Maar goed. Nu moet er dus een afgerond verhaal komen over hoe ik mijn carrière, if any, heb gered door een belachelijk plan te bedenken én uit te voeren. En, terwijl ik deze zin opschrijf, zie ik het: ook dat heb ik uiteindelijk gewoon gedaan. Deze tekst is ook te lezen en als podcast te beluisteren via mijn speciale Patreon-pagina. Daar komen later ook steeds meer dingetjes die alleen voor de 'patronen' zijn.

Wil je mensen meevoeren in je verhaal, zijn er best wel wat dingen waar je rekening mee moet houden. Immers, een verhaal dat je schrijft is als een VR-helm die je op het hoofd van je lezer zet. Herkent die lezer niks, of heb je de lezer in een lijf gedwongen waar die zich niet in thuis voelt, gebeurt er bitter weinig. Je reis zal de moeite niet waard zijn en je lezer legt je verhaal naast zich neer. Het is niet het verhaal van de lezer geworden.

Iedereen zou moeten schrijven. Niet alleen maar de mensen met Nobelprijsambities. Wie niet schrijft, zo zou je in extremo kunnen stellen, bestaat niet. Dat schrijven zou misschien ook meer moeten zijn dan het boodschappenbriefje of dat memootje aan de collega’s. Elke dag schrijven, het vaste ingrediënt van iedere schrijftraining, is dus niet alleen goed voor wie schrijver wil worden. Het is goed voor iedereen.